چشمه
چشمه در باغی چشمه‌ای‌بود و دیوارهای بلند گرداگرد آن باغ،
تشنه‌ای دردمند بالای دیوار با حسرت به آب نگاه می‌کرد.
ناگهان خشتی از دیوار کند و در چشمه افکند.
صدای آب مثل صدای یار شیرین و زیبا به گوشش آمد.
آب در نظرش شراب بود. مرد آنقدر از صدای آب لذت می‌برد که تند تند
خشت‌ها را می‌کند و در آب می‌افکند.
آب فریاد زد: های، چرا خشت می‌زنی؟
از این خشت زدن بر من چه فایده‌ای می‌بری؟...
تشنه گفت: ای آب شیرین! در این کار دو فایده است.
اول اینکه شنیدن صدای آب برای تشنه مثل شنیدن
صدای موسیقی رُباب است. نوای آن حیات بخش است،
مرده را زنده می‌کند. مثل صدای رعد و برق بهاری
برای باغ سبزه و سنبل می‌آورد. صدای آب مثل هدیه برای فقیر است.
پیام آزادی برای زندانی است، بوی یوسف لطیف و زیباست
که از پیراهنِ یوسف به پدرش یعقوب می‌رسید .
فایدة دوم اینکه: من هر خشتی که برکنم به آب شیرین نزدیکتر می‌شوم،
دیوار کوتاهتر می‌شود.
خم شدن و سجده در برابر خدا، مثل کندن خشت است.
هر بار که خشتی از غرور خود بکنی، دیوار غرور تو کوتاهتر می‌شود
و به آب حیات و حقیقت نزدیکتر می‌شوی. هر که تشنه‌تر باشد
تندتر خشت‌ها را می‌کند. هر که آواز آب را عاشق‌تر باشد.
خشت‌های بزرگتری برمی‌دارد.
